13. Wspomnieniami wracasz, widzisz to, co było szczęściem, zamykasz oczy i widzisz tylko przestrzeń.

Byłem w kropce. Czarnej, powstałej przez silny nacisk markera na kartkę kropce. Hala i boisko były jakby więzieniami, piłka uruchomioną przez dotyk bombą, a trener tyranem. Całe życie zawodowe zeszło na boczny plan. Moich myśli nie zaprzątały już rozgrywki, wyjazdy na spotkania czy nawet biologiczny ojciec dziecka Moniki, którego karykatura błądziła po głowie kilkanaście razy dziennie. Ołtarzem w mózgu była ta czarnowłosa dziewczyna, czasami uśmiechnięta, czasami opryskliwa, czasami brutalna w słowach. Mimo wszystko nie zamieniłbym jej na żadną wytresowaną jak psa i ułożoną siostrzyczkę. Miała charakter, nie bała się być asertywną, nie potrzebowała śmiałka przy boku, który wyrażałby jej uwagi i poglądy. Była po prostu sobą. Zawsze. Była moją maleńką Sami.

Dzień w dzień czekałem na telefon z komisariatu policji. Na wiadomość o tym, że ją odnaleźli. Chodziłem wraz z Zbyszkiem po ulicach, głęboko wierząc, że trafię na nią, wyziębioną, ale niepokiereszowaną. Słupy informacyjne obwieszone zostały zdjęciami brunetki. Za każdym razem, kiedy przechodziłem obok któregoś z nich, patrzyła na mnie tym swoim pociesznym wzrokiem, a jej usta jakby wyginały się w słodkim uśmiechu. Uśmiechu, którego tak cholernie brakowało moim oczom.

- Michał? – zapytał mnie pewnego dnia Bartman, wlewając w siebie gorzki trunek. Mimo iż ręce mu się trzęsły, a oczy przypominały rozmazane lustro, pił dalej w zaparte. – A co, jeśli jej nie odnajdziemy?

- Nie przyjmuję czegoś takiego do wiadomości, Zbyszek – klepnąłem obok przyjaciela na kanapie. Ten automatycznie położył swoją głowę na moim ramieniu.

- Wiesz, co ci powiem? – zaczął ponownie. Spojrzałem na niego kątem oka. Zielone tęczówki zauważalnie się zaszkliły. – Kurewsko mi jej brakuje. 

***

Głupiałam. Z dnia na dzień czułam się, jakby mózg oddzielał mi się od reszty ciała. Ten cholerny troglodyta od początku miał rację. Mój brak edukacji szkolnej i kompletna niechęć do książek o tematyce narkotyków obiły się na zachowaniu. Chyba wyprało mi zdrowe myślenie, myśląc, że po wpojeniu we mnie środków odurzających nie będę sięgała po więcej. Próbowałam, ale bezskutecznie. Po kilku dniach poczułam silny głód, i to wcale nie chodziło o chęć spożycia prowiantu. Na twarzy pojawiły się krosty, skóra zaczęła robić się żółta, a zaspokojenie pragnienia przesłaniało wszystko. Początkowo łyknęłam kilkanaście tabletek, jednak z czasem i one były za słabe. W piątek pierwszy raz, leżącą w kącie strzykawką władowałam w siebie samodzielnie dawkę silnego narkotyku. Uzależniłam się, fizycznie i psychicznie. Doba za dobą mijały na wciąganiu różnorodnych gówien.

- Co ty robisz?! – wykrzyknęła któregoś dnia Aśka, blondynka z odrostami. – Oszalałaś do reszty?!

Spojrzałam na nią z pogardą, dalej kreśląc literki żyletką na skórze. Metaliczny zapach krwi roznosił się po pomieszczeniu, a czerwona ciesz spływała po mojej ręce. Kilka minut później koślawy napis Zibi gościł na mym nadgarstku.

- Chłopak? – zapytała rudowłosa Judyta, zaglądając przez moje ramię.

- Chłopak, najlepszy przyjaciel, chodzący cud w jednym – mruknęłam, wpatrując się w wyrycie skórne.

- Zapewne cholernie ci go brakuje – gdybym tylko nie była tak rozkojarzona, z wielką przyjemnością nakreśliłabym wyraz idiotka na jej czole.

- Mogliby urżnąć mi poszczególne kończyny czy pozbawić języka, bylebym tylko mogła się z nim zobaczyć – westchnęłam, przecierając mokry policzek.

Ruda poklepała mnie po plecach i objęła ramieniem.

- Pomogę ci – wyszeptała ledwo słyszalnie i podniosła się z lodowatej posadzki. Gdybym wiedziała, jaką cenę zapłaci później za swoją pomoc, wybijałabym monotonnie jej ten pomysł z głowy.

Dni się ciągnęły w nieskończoność, używek zaczynało brakować. Dzieliłam sobie dawki na mniejsze, aby wystarczało do końca tygodnia. Od jednej tabletki trzymałam się z daleka. Dziewczyny określały ją mianem ostatniej drogi życia.

Rzekomo nikomu po jej zażyciu nie udało się odzyskać przytomności. Taki strzał, który niszczy wszystkie komórki żywego organizmu. Mimo wszystko nosiłam ją przy sobie, w wypadku najczarniejszej godziny.

Sobota. Pierwszy raz od hen wieków promienie słoneczne wdarły się przez maleńkie okienko do totalnej ciemnicy. Przewróciłam się na drugi bok, wyraźnie się trzęsąc. Narkotyk już dawno przestał działać, a ja nie miałam czym zaspokoić głodu. Świat wirował mi przed oczami, dźwięki dochodziły jakby za ściany, a jakiekolwiek słowa docierały w spowolnionym tempie. Bolało cholernie z braku środków odurzających.

Drzwi do klitki gwałtownie się otworzyły. Facet na sterydach stanął przy mojej głowie. Nieznacznie uniosłam wzrok ku górze.

- O co chodzi? – głos z ledwością wydobył się z mojego gardła.

- Mam dobrą wiadomość, jednakże w twoim przypadku złą. – wyszczerzył sztachetę żółtawych zębów. – Chodź ze mną.

- Nie podniosę się.

Nie trzeba było mu dwa razy powtarzać. Gwałtownie przerzucił mnie przez ramię, aż wczorajszy nędzny obiad podszedł mi pod krtań. Kroczył oświetlonym korytarzem do znanego już mi miejsca. Zrzucił mnie na podłogę w śmierdzącym stęchlizną gabinecie. Marian uśmiechnął się złowieszczo, zaplatając dłonie w koszyczek. Albo miałam głodowe halucynacje, albo koło niego stało dwóch żółtoskórych, którzy zawzięcie coś ze sobą omawiali. Ich język porozumiewawczy brzmiał podobnie jak odgłosy szczytowania w sypialni.

- Panowie, poznajcie Samantę Kubiak.  – zwrócił się do facetów po angielsku.
– Bardzo wytrawna i drapieżna sztuka.

Jeden ze skośnookich kucnął obok mnie i bezczelnie położył rękę na moim biuście, próbując dostać się pod koszulkę. Chwilę później łapał się za obolały policzek, klnąc pod nosem w rodzimym języku.

- Właśnie takich potrzebujemy do kolekcji – odparł ten drugi, podwijając rękawy. – To jak, opłata taka jak wcześniej ustalona?

- Jaka opłata, co cholery?! – pisnęłam, czując napływające do oczu łzy.

- Znasz tę zabawę w licytację? – zapytał retorycznie Marian, drapiąc się pod brodą. – Po raz pierwszy, po raz drugi, po raz trzeci i sprzedane?

Pokiwałam potwierdzająco głową, gdyż ogromna klucha wewnątrz gardła nie pozwoliła mi czegokolwiek wypowiedzieć.

- Tym razem to nie pierdoły były jej przedmiotem, lecz ty. See you in Taiwan, madame Kubiak.

~*~

Onetowi z tym opowiadaniem mówię ostatecznie Goodbye. Jeżeli na Herosach też będą działy się takie cuda wianki, również przeniosę ich na blogspot. To, co się wyprawia na tamtym portalu to po prostu makabra. O dodaniu komentarza można zapomnieć. Z góry przepraszam wszystkie, które mają blogi na Onecie, a na których rozdziałów nie skomentowałam, gdyż łopatologicznie nie mogę. 

Zmiana platformy, a wena wciąż szczątkowa. Może i szybciej pisze mi się te ostatnie rozdziały, ale są za to takie typowo dziecinne.

Kompletny brak siły do tego wszystkiego. Mam w planach jeszcze kilka opowiadań, ale coraz częściej waham się w tym kierunku, aby zakończyć objęcia i herosów i zniknąć jak kamfora. Zazwyczaj jestem twarda, ale co kilkudniowe wiadomości na gadu, jaka to jestem beznadziejna i co ja w ogóle robię w blogowym świecie potrafią doprowadzić do psychicznego rozbicia. Nie bądźcie zdziwione, jeżeli któregoś dnia usunę wszystko, bo taka opcja też coraz częściej osiada w mojej głowie.

Jeszcze jeden i epilog, muszę się w końcu zabrać za siatkarskich na Onecie, a potem? Bóg jeden wie.

Pozdrawiam i dziękuję tym, które ze mną są. :*